Scherp de zeis

"He boss, good price for you!" "Sir, sir cheapest ride!" "Need a taxi my friend?" Welkom op de luchthaven van Denpasar, Bali. Het eiland waar taxichauffeur na vervoerder en transportaanbieder het meest beoefende beroep is. Gelukkig zijn we na een half jaar reizen niet meer voor 1 gat te vangen en een kleine wandeling tot buiten de poort leverde ons een rit voor 80 cent naar het hotel op. Wij - taxichauffeurs: 1-0. De volgende morgen vertrokken we gelijk richting Ubud, het culturele centrum van het eiland. Omdat de busverbindingen hier nogal te wensen overlaten en we er in alle chaos niet veel wijzer op werden, namen we toch maar een taxi. Onderweg stopte de beste man zelfs nog even om ons een speciaal bakje koffie te laten proeven waarvan de bonen 10 uur in de maag van een ondefineerbaar beest gerijpt hebben. Voor Balinese begrippen waren we met 10 euro wel een fortuin kwijt en de chauf streek hoogstwaarschijnlijk een mooie commissie op voor deze omweg. Wij - taxichauffeurs: 1-1.

Naast een ontelbaar aantal tempels bevindt zich in Ubud het Monkey Forest. Na alle ontmoetingen met koala's en kangoeroes de afgelopen weken kunnen we onszelf nu wel echte dierenvrienden noemen en hier moest dan ook gelijk even een kijkje worden genomen. Zoals zo vaak zag het er in de brochure allemaal net wat mooier uit dan in werkelijkheid. Bij de poort werden we opgewacht door een 300-tal baldadige, met Rabiës doordrenkte, apen. Ze werkten ons van minuut 1 nogal op de zenuwen en rustig rondlopen was er niet bij. Des te vermakelijker was het om van een afstandje te kijken welke toerist zich het slechts aan de voorschriften hield en vervolgens een agressieve aap verstrikt in zijn haren vond.

Na alle apen uit onze mouwen geschut te hebben woonden we s'avonds een traditionele vuurdans bij. Ondanks dat dit nu toeristische trekpleisters zijn schijnen deze dansen niet veel af te wijken van de ceremonies die nog steeds binnen de lokale gemeenschappen worden uitgevoerd en gaf daarmee een mooi inkijkje in het Hindoeïsme.

Door de enorme chaos en drukte tot dusver waren we bijna vergeten dat Bali ook prachtige natuur te bieden heeft. De volgende dag trokken we daarom de rijstvelden in en brachten we een bezoek aan wat pittoreske Balinese dorpjes. Schitterend! Om de ervaring compleet te maken gingen we op de koffie bij een aardige local, en kregen we een spontane rondleiding in zijn tuin. Hier bleek hij een indrukwekkende hoeveelheid fruit te verbouwen en we mochten niet vertrekken voordat we deze allemaal geproefd hadden. Van het hieropvolgende assortiment van tropisch fruit waren snakefruit en mangostine onze favorieten en Martin was zo enthousiast geworden dat hij spontaan zijn eigen fruit begon te plukken.

Voordat we de rest van Bali zouden ontdekken, besloten we eerst een paar dagen door te brengen op het nabijgelegen eiland Lombok. Een stuk minder toeristisch, maar niet minder druk kwamen we al snel achter.

De meest efficiënte manier om het eiland te verkennen is namelijk per scooter. Na een aantal maanden geleden probleemloos over de zandpaden in Nicaragua te hebben gescheurd dachten we op alles te zijn voorbereid. Het verkeer in Azië bleek echter van een andere orde en na drie dagen rondgetoerd te hebben zouden we al een boek kunnen vullen met al onze belevenissen. Hier de hoogtepunten:

- Van de multifunctionaliteit van snelwegen kunnen wij in Nederland nog wat leren. Naast auto's die hier met 100 km/h overheen zoeven blijk je er ook prima te kunnen hardlopen, fietsen, in tegengestelde richting rijden, parkeren of je kinderen laten spelen.

- De hoeveelheid scooters/brommers/motoren is werkelijk indrukwekkend. Vooral in de stad lijkt het constant of het record van het grootste aantal tweewielers op een zo'n klein mogelijk oppervlakte asfalt verbroken moet worden. Het heeft volgens Martin nog het meest weg van een onrustig peloton in voorbereiding op een massasprint 3 kilometer voor de finish van een prestigieuze touretappe. Maar het kan altijd gekker, op de dag van het Hinducarnaval in Mataram leken het 5 op hol geslagen pelotons 1 kilometer voor de eerste kasseienstrook van Parijs Roubaix, in de regen.

- De teller van de scooters loopt over het algemeen tot 140. Hoewel wij het niet geprobeerd hebben leek de lokale jeugd er geen moeite mee te hebben om deze snelheid ook te halen. Het liefst zonder helm, sms'end met de ene hand en in de andere hand een peuk.

De juiste weg vinden is een kunst op zich, maar verdwalen kun je eigenlijk nooit. Na op dag 1 twee uur lang rond gereden te hebben hadden we al lang en breed op onze bestemming aan de kust moeten zijn. We bevonden ons daarentegen midden op het platteland en veroorzaakten nogal wat commotie in ieder dorp waar we de weg vroegen. Vooral Dees kreeg de lachers op haar hand toen ze goedbedoeld haar slippers uitdeed voor het betreden van een winkel. Het personeel vond dit zo hilarisch dat het halve dorp erbij werd gehaald om dit plezier mee te delen. Fantastisch deze pure levensvreugde van de mensen, elke dag valt hier iets te vieren, in het groot of in het klein!

De keren dat we wel het goede pad kozen kwamen we bij mooie baaitjes in het zuiden en indrukwekkende watervallen in het noorden. We eindigden ons bezoek aan het eiland bij een lokaal terras aan zee. Er werd een verse kokosnoot voor ons opengeslagen, een maiskolf op de gril gegooid en met onze Indonesische buurman namen we het leven op Lombok door. Onder ons deden de lokale vissersmannnen een laatste poging het diner voor die avond binnen te hengelen en speelden de kinderen vrolijk in de zee. Een passende afsluiting van deze drie dagen Lombok.

Op de boot terug naar Bali ervoeren we eens te meer hoe relaxt de mensen hier in het leven staan. Met de haven in zicht werd omgeroepen dat we pas over 4 uur aan konden meren. Een dergelijke vertraging in Nederland had kamervragen opgeleverd. Hier halen de mensen hun schouders op, dan stoppen we toch gewoon nog even die karaoke luister dvd in de speler die we pas 3x gezien hebben deze reis? Nadat we 6 uur later dan eindelijk waren aangekomen in ons hotel in Sanur konden we wel een goede nachtrust gebruiken. De pech bleef ons die dag helaas achtervolgen en het duurde dan ook niet lang voor Dees wakker werd door een vreemd geluid wat van het toilet vandaan leek te komen. En ja hoor, dit keer was Martin aan de beurt. Geen last van een bedorven taco, maar een 'Bali Belly'. Als een grote baby lag hij de volgende dag gestrekt op bed.

Eenmaal aangesterkt vertrokken we op een wat snellere boot naar Nusa Lembongan, een eiland van Bali een uur varen van de kust. Hier zijn auto's nog taboe en dus de ideale plaats om de eerste week in chaotisch Azië rustig op ons in te laten werken. Het enige waar we ons hier druk om hoefden te maken was of we s'avonds nasi òf bami goreng zouden bestellen. Het hoogtepunt van ons bezoek hier was ongetwijfeld het snorkelen met Manta Rays. Hoewel het een wonder is dat we de betreffende snorkelspot ooit bereikt hebben. In een gammel houten bootje moesten we de wilde zee trotseren. En als je ook de schipper verwonderd naar enorme draaikolken ziet wijzen terwijl hij tussen metershoge golven heen stuurt weet je dat deze omstandigheden niet gebruikelijk zijn. De Manta's waren gelukkig minder onder de indruk van de omstandigheden en zwommen rustig rond op hun vaste ontbijtplek. Eenmaal in het water duurde het dan ook niet lang voor we het eerste reusachtige monster met grote, sierlijke slagen op ons af zagen komen. Wat een unieke ervaring!

Terug op Bali belandden we in de beruchte badplaats Kuta, tja Kuta. Een nieuwe kolonie van Australië, of het Lloret del Mar van Indonesië. Hoe je het ook noemt dit is één van die plekken waarvan je hoopt dat als je een jaar lang gaat reizen er nooit zult belanden. Maar ja, als je er dan toch bent kan je je er maar beter aan over geven. Dus ook wij lieten ons schaamteloos vollopen met gratis cocktails en mengden ons tussen de Aussies in het nachtleven. Overdag konden we rustig ontnuchteren op het strand, wat bodyboarden, surfen en voor je het weet gaat de zon alweer onder en trek je een volgend pilsje open. Eerlijk is eerlijk, Kuta is zo slecht nog niet.

Gelukkig konden we hier niet langer blijven hangen want het was de hoogste tijd Hélėne en Ben van het vliegveld op te halen. Jaja, de zusjes zouden na een half jaar weer herenigd worden op vreemde bodem. Na al drie dagen opgewonden en giechelend rond gelopen te hebben was het voor Dees bij de eerste aanblik van haar grote zus meteen raak. Grote tranen biggelden over haar wangen en al snikkend vlogen ze elkaar dolblij in de armen. Prachtig beeldmateriaal, maar waar is Joris Lindsen als je hem nodigt hebt?

Maar al snel was alles weer als vanouds en zaten we gezellig aan de Bintangs het afgelopen half jaar door te nemen alsof we elkaar gister nog hadden gezien. We hadden eerst een paar dagen op het eilandje Gili Air in het vooruitzicht, voor we het noorden van Bali samen zouden verkennen. Op het eerste gezicht een rustig en vredig eilandje.

Maar op onze eerste nacht in Gili gebeurde plotseling waar we al zo lang bang voor waren. Midden in de nacht hoorden we een hels kabaal en werd er hard op de deur gebonst. In paniek stormden we naar buiten om te kijken wat er aan de hand was. En wat denk je? Staat Zaagmans daar even zonder pardon onze reis doormidden te zagen. Jaja het afgelopen half jaar is voorbij gevlogen. Maar het glas is hier nog half vol, we hebben nog een fantastisch half jaar te gaan!

Verder is Gili een heerlijke relaxte plek om aan de tropische temperaturen te wennen. Het vervoer gaat hier nog met paard en wagen en de dagelijkse activiteiten bestaan uit snorkelen met schildpadden, eten, cocktails drinken en slapen. Hoewel veel eilandbewoners hier nog een belangrijke 5e activiteit aan toe voegen: drugs gebruiken. Van Marihuana tot Magic Mushrooms en LSD, het is hier werkelijk overal verkrijgbaar. Dit levert vooral erg komische situaties op met het bedienend personeel dat vol trots laat zien hoeveel spelfouten ze in de menukaart hebben gemaakt na "Too many Mushrooms".

Wij sloegen beleefd alle aanbiedingen af en konden daarom vol energie beginnen aan ons drukke programma in Bali. Met nog maar 6 dagen samen te gaan en een lange lijst aan bezienswaardigheden waar we naar toe wilden werd het allemaal wat krap. Maar daar weten ze in Bali wel raad mee. Tegen een schappelijke prijs huur je hier een privechauffeur die je naar elke gewenste plek brengt en hier rustig een paar uur op je wacht tot je weer verder wilt gaan. De tour begon voor ons bij de hoogste tempel van het eiland die alleen bereikt kan worden door een 2000 treden lange klim. Hierna even afkoelen in het waterpaleis van Tirta Gangga en op naar de volgende tempel: Besakih.

Geen lullige route voor de eerste dag maar onze chauf Made gaf geen krimp. Het was inmiddels 19.00 uur en hij had ons net bij ons hotel afgezet in de buurt van de vulkaan Ganung Batur die we die nacht zouden gaan beklimmen. Om 02.30 zou voor ons de wekker gaan en omdat we wat ver van het startpunt overnachtten beloofde hij ons s'nachts aan de voet van de berg af te zetten. De meeste mensen zouden er op dat moment voor kiezen de auto te parkeren en een paar uurtjes plat te gaan. Maar dan ken je Made nog niet. Met een stalen gezicht verkondigde hij dat dit deel van het land voor hem toch echt te koud was en hij daarom liever 2 uur heen en 2 uur terug naar zijn huis reed om even zijn ogen dicht te doen. Toen we hem die nacht al slapend voor de deur in de auto aantroffen omdat hij zelfs een half uurtje te vroeg was hadden we zo met hem te doen dat we zijn fooi in gedachten alvast verdriedubbelden. Wat een vent, geweldig!

De beklimming zelf kan ook aan het rijtje hoogtepunten worden toegevoegd. In het pikdonker bereikten we de top waar we met een banana pancake ontbijt rustig wachtten tot de zon aan de hemel verscheen. Een magisch moment en extra mooi omdat we dit nu met Hélène en Ben konden delen.

Hierna nam Made weer plaats achter het stuur om ons naar ons volgend en laatste adres op Bali te brengen: Lovina. Een gemoedelijk dorpje en bij ons vooral bekend van de gelijknamige reggae hit die we in Kuta hadden leren kennen. Maar er is hier meer te beleven. We maakten onder andere een mooie snorkeltrip naar Menjanan Island en nam een nieuwe Made ons mee in de omgeving langs watervallen, de enige boeddhistische tempel van het eiland en een hotspring.

Daarnaast is Lovina de plaats bij uitstek om dolfijnen in het wild te zien. Wij hadden Flipper en zijn vrienden inmiddels al meerdere malen gezien deze reis en lieten deze morgen even verstek gaan. Dus voor prachtige plaatjes van spelende en springende dolfijnen in zee bij zonsopkomst verwijzen we jullie naar Hélène en Ben, ze vertellen hier graag over.

Hierna was het alweer tijd voor het onvermijdelijke afscheid. Met een steen in de maag en een brok in de keel reden de zusjes op de afscheidstour richting Ubud. Om de gedachten wat te verzetten bezochten we de prachtige rijstvelden van Jatiluwih, de Ulu Danu Tempel aan het Beratan meer en ging een langgekoesterde wens van Ben in vervulling met het eten van Babi Gulung voor lunch. In Ubud konden we het echt niet langer uitstellen en zeiden we elkaar na tien fantastische dagen samen weer gedag.

De tranen waren nauwelijks opgedroogd of we zaten alweer in het vliegtuig naar Manila voor het weerzien met onze goede vrienden Leon en Dionne. Ja, het was een rollercoaster van emoties deze dagen. En ook nu zaten we een uur na aankomst alweer op het dakterras van het hotel pilsjes te drinken alsof we bij Van Zanten op de Meent zaten.

Na een intensieve rondreis door Vietnam hadden Leon en Dionne wel behoefte aan een paar relaxte dagen aan het eind van hun vakantie en dat kwam ook ons niet slecht uit na het moordende reistempo dat we er in de afgelopen tien dagen op na hadden gehouden. Nou, dan ben je in de Filipijnen aan het goede adres. Omringd door ruim 7 duizend eilanden hoef je nooit lang te zoeken naar zee en strand. Wij kozen MoalBoal als eerste stop op het eiland Cebu. Wat net als elke plek hier wordt beschreven als de mooiste duiksite van de Filipijnen. Als voorbereiding snorkelden we s'morgens wat rond op het house reef waar we werden begroet door schildpadden, zeepaardjes en slangen; dit beloofde wat! S'middags werden we per boot naar de site Pescador Island gebracht waar ons een mooie, rustige duik werd beloofd. Dat konden we ook wel gebruiken na Martins oorblessure van de vorige duik en met een gat in het logboek van Le en Dion van meer dan een jaar. Waarschijnlijk heeft rustig in het Filipijns een andere betekenis want met de monsterlijke stroming hier was het een wonder dat het eiland zelf nog niet was weggedreven. Current Island was waarschijnlijk een betere naam geweest. Vanaf het moment dat we te water gingen was het uit volle macht zwemmen en je vastgrijpen aan de eerste de beste rots op de bodem. Wie hier niet in slaagde was aan zichzelf overgeleverd ergens ver weg in de blauwe massa. Door alle inspanningen hadden we binnen een half uur onze tanks leeg geslurpt maar waren we vooral opgelucht weer veilig op de boot te zitten.

S'avonds konden we gelukkig rustig bijkomen met een cocktail bij zonsondergang. Nouja, dit werden er uiteraard snel wat meer. En voor je het weet sta je dan in de locale club, met het uiterlijk van een ondergronds slachthuis, te beuken tussen de locals. In een land waar bij het invallen van de schemering de grenzen tussen man en vrouw al beginnen te vervagen, kun je je voorstellen dat dit onderscheid om 02.00 uur onmogelijk nog te maken is. Je kunt ermee dansen als het ademt werd het nieuwe motto, al werd dit door sommige leden in de groep wel erg letterlijk genomen. Naar verluidt zijn er die nacht bovengemiddeld veel ladyboys in de straten waargenomen die de beruchte 'helicopter' op straat demonstreerden.

De volgende dag trokken we erop uit met de scooter en vermaakten ons tussen de locals bij de watervallen. Hierna was het tijd om Cebu weer te verlaten en pakten we de boot naar buureiland Bohol, waar we de laatste dagen samen bij Alona Beach doorbrachten. Hier werd de mislukte duik goedgemaakt door een prachtige onderwaterwereld bij Balicasan Island en demonstreerde Leon het ultieme-tropisch-eiland-gevoel door zich op het strand te laten masseren terwijl hij door het hoofdgat een kokosnoot leeg slurpte. Maar ook hier wilden we iets meer van het eiland zien en brachten we per scooter een bezoek aan de Chocolate Hills en het kleinste aapje ter wereld, de Tarsier.

Hierna was het alweer tijd om afscheid te nemen van Leon en Dionne, een kort maar erg geslaagd weerzien! Na drie weken waren we nu weer op elkaar aangewezen. Dit zou echter niet lang duren, want Lea was onverwachts naar haar geboortedorp in de Fillipijnen gekomen en had ons uitgenodigd langs te komen. Dit aanbod konden we niet af slaan, dus boekten we een vlucht naar Davao voor een paar dagen later.

Maar eerst naar het eiland Negros, waar we ons in Dumaquete onderdompelden in de Filipijnse cultuur. En hoe kan dat beter dacht Martin door één van de lokale delicatessen te proeven. Balut, een half volgroeid embryo in een ei, je moet er maar zin in hebben. Verder tuften we op ons inmiddels favoriete vervoermiddel, de brommer, naar de Twin Lakes. Een mooie route door de bergen met aan weerszijden immense valleien met palmboom velden.

Het verhaal wordt nu wel erg lang dus even 3 dagen in het kort. Apo Island; reuze schildpadden, snorkelen, duiken. Relaxt, leuk.

In Davao werden we helemaal in de watten gelegd door Lea en haar vrienden. We kuierden wat rond op de boerderij tussen de kippen en koeien en leerden elk Filipijns gerecht en fruitsoort die we nog niet geproefd hadden kennen. S'avonds zongen we karaoke en vloeide de wijn rijkelijk. Hier komen we graag nog eens terug!

Tot slot werden we meegenomen op een lokale Island hopping tour. Erg leuk om te zien hoe de lokale bevolking een zondagje uit viert. Er werd bij 5 verschillende plekken op zee gestopt om te zwemmen en snorkelen. Niet dat de opvarenden één van beiden kunnen, maar daar gaat het niet om. Vol overgave wordt er door de passagiers elke keer weer van boord gesprongen om zich vervolgens klampachtig aan de touwen van de boot vast te grijpen om niet te verdrinken. Dit alles terwijl de gids stoïcijns vertelt over de nieuwe spot: "Dit is coral garden, met 58 verschillende koraalsoorten" En even later: "Dit is ook coral garden maar dan zonder het koraal". De mensen kan het allemaal niets schelen; we zijn hier om te lachen, gek te doen en te eten, vooral heel veel te eten.

En dat ging ook ons goed af. Een mooie afsluiting van ons verblijf op de Filipijnen. Een paar kilo zwaarder vliegen we morgen terug naar Indonesië. Waar we waarschijnlijk zo lang het visum het ons toestaat op Sumatra en Java gaan rondzwerven. Of misschien ook wel niet, een plan is er om gewijzigd te worden, dat hebben we de afgelopen tijd wel geleerd!

Tot horens!