Let's get Spanish!

Als een Englishman in New York, zo voelden we ons toen we enigszins brak na een lange nachtelijke reis voor het eerst voet zetten op Costaricaanse bodem. Terwijl onze taxichauffeur zich een weg baande door het chaotische verkeer richting ons hotel zagen we dat we in een compleet andere wereld terecht waren gekomen. Wegen vol kuilen en gaten met daarop non-stop toeterende automobilisten en een druk gebarende en Spaanssprekende bevolking in vervallen straten. Dit alles in een drukkende tropische hitte.

Lamgeslagen door al deze nieuwe indrukken wandelden we een uurtje later door Alajuela, de dichtstbijzijnde stad vanaf het vliegveld van Costa Rica. Al snel ondervonden we dat dit land nog meer verassingen voor ons in petto had. We ontdekten die middag, toen de stoffige straten van Alajuela veranderden in een kolkende rivier, dat we in het regenseizoen terecht waren gekomen. Gelukkig hoefden we hier maar een nacht te verblijven, dus stapten we vol goede moed in de bus richting La Fortuna, gelegen midden in Costa Rica in het regenwoud. Nadat we een uur of vier in de bus door de mist en regen hadden gereden, begon het ons langzaam te dagen dat het regenseizoen en het regenwoud misschien niet een al te gelukkige combinatie zou zijn.

Dat bleek nogal een understatement, van de twee dagen die we in La Fortuna verbleven, was het precies 2 uur droog. Wat zonde is voor een dorpje wat tegenwoordig dienst doet als uitvalsbasis voor het bezoeken van een nabijgelegen vulkaan en zijn hotsprings en daaraan verwante activiteiten. Je zult het niet geloven, maar dit waren precies de twee uur waarin wij een tocht met gids langs de beroemde vulkaan Arenal maakten. De tour kon wel geboekt worden met 'Rainy discount', maar voor de merkwaardige Italiaan die onderdeel uitmaakte van het reisgezelschap kregen we dan weer geen korting.

De Costaricanen zelf hebben op het probleem van de vele neerslag een handige oplossing bedacht, ze doen gewoon net alsof het niet regent. Althans, het was voor ons de eerste keer dat we iemand in de stromende regen zijn (schone) auto zagen afspoelen met een tuinslang.

Voor ons bood het verder vooral gelegenheid de lokale restaurantjes (Soda's genaamd) van binnen te zien. Dat was ook geen straf en tegen alle adviezen in had Martin op dag 1 al een bord voor zijn neus met alle specialiteiten die de Costaricaanse keuken te bieden heeft. Zonder effect, blijkbaar is zijn maag na 4 jaar Lunetten en Beukelsdijk erger gewend.

Doorweekt maar voldaan stapten we twee dagen later weer in de bus die ons verder noordwaarts zou brengen. De regenwolken begonnen langzaam te verdwijnen en toen we 4 uur later in Liberia uitstapten werden we zowaar begroet door een flauw zonnetje. Om de een of andere reden werden we in deze stad verward met de plaatselijke kinderopvang. In het hotel werd onze aandacht continu opgeëist door de 2,5 jarige Sebastian (die zelfs Dees liet smelten) en bij de bekende waterval in de buurt namen we de zorg op ons van een 11-jarig Amerikaans ventje die met zijn ooms op vakantie was. Dees had deze dagen het idee met twee kinderen op pad te zijn.

Vanuit Liberia begonnen we aan de oversteek naar Nicaragua, wat nogal een belevenis was. Het avontuur begon al toen bleek dat we, na even in de rij te hebben gestaan en het nodige papierwerk hadden ingevuld, op het punt stonden Costa Rica te betreden, waar we zojuist vandaan kwamen. Na vervolgens de formaliteiten bij het juiste loket te hebben afgerond konden we echt de grens gaan oversteken, wat neerkwam op 1,5 kilometer lopen over een stoffige weg waar aan weerszijden aan de hekken werd gerammeld door mensen die hun dubieuze diensten aanboden. Eenmaal aangekomen bij de grens, werden we als ware popsterren ontvangen en door een 30tal 'vrienden' begeleid naar de chickenbus (de oude Amerikaanse schoolbussen) richting onze eerste bestemming San Juan Del Sur. Blij dat we veilig in de bus zaten en tweemaal kaartjes hadden gekocht (de eerste keer van iemand die zich voordeed als de buschauffeur), konden we alles rustig op ons in laten werken, terwijl er bakken vol verse vis, geslachte koeien en zo'n 100 andere passagiers de bus in werden gepropt.

San Juan Del Sur staat bekend als het surfparadise van Nicaragua. Het voordeel hiervan is dat er tal van mogelijkheden zijn om surflessen te nemen en trips te boeken, het nadeel is dat het soms wat aandoet als een beginnend Lloret De Mar. Toch is er ook genoeg moois te ontdekken. Op zaterdagavond transformeert het strand bijvoorbeeld in de Copacabana. Terwijl Jezus vanaf de berg een oogje in het zeil houdt, vermaakt de lokale bevolking zich met een potje voetbal, beachvolleybal of honkbal op het strand met op de achtergrond de zon die langzaam in de zee zakt.

Maar ook wij kwamen hier voornamelijk om te (leren) surfen, en Danny van een klein surfshopje in de buurt was hiervoor onze man. Overdag leerde hij ons de golven bedwingen, s'avonds de flessen rum in het nachtleven van San Juan, wat surfen de volgende dag soms onmogelijk maakte. Hoewel Martin in het water kon blijven liggen tot zijn armen er af vielen of tot hij door de rest van de groep eruit werd gesleurd omdat de bus vertrok, had Dees het na een dag of 5 wel gezien. Een dagje scooter rijden bood een welkome afwisseling en op wegen die in de Dakar Rally niet zouden misstaan ontdekten we paradijselijke stranden in de omgeving.

Hoewel we sinds ons vertrek van elk moment hebben genoten, benaderde het leven deze week in San Juan bij vlagen de perfectie. Niet in de laatste plaats door ons hostel net buiten de drukte van de stad, waar we met een biertje binnen handbereik liggend in een hangmat en uitkijkend over de stad en de zee bijkwamen van een dag surfen en verhalen uitwisselden met medereizigers en de fantastische Franse eigenaar Baba.

Maar aan al het moois komt een eind en na 7 dagen gingen we weer over tot de orde van de dag; drie uur in een overvolle chickenbus richting Granada. Een stad die door de Nicaraguaanse regering is gebombardeerd tot toeristische hoofdstad. Dit trekt naast toeristen helaas ook wat onguur volk aan. Martin had de zin: 'Dit is een straat waar ik s'avonds niet graag alleen zou lopen' nog niet uitgesproken of hij werd door 3 bandieten beroofd van zijn LA Clippers pet die sinds ons vertrek uit Los Angeles bijna permanent om zijn hoofd zat geklemd. Gelukkig zagen ze onze camera en portemonnee over het hoofd en konden we zonder kleerscheuren onze weg vervolgen. We besloten het lot niet verder te tarten en brachten onze twee dagen hier voornamelijk door buiten de stad. Die middag varend tussen kleine eilandjes in het Granada meer en 1 dag bij het kratermeer Apoyo in de buurt.

Onze vertrouwde chickenbus maakte hierna plaats voor een wat comfortabelere minibus en rustig hobbelden we verder noordwaarts richting Leon, een stad naar ons hart. Er zijn hier tal van culturele hoogtepunten en we hoefden als we s'avonds over straat liepen niet continu over onze schouder te kijken. Bovendien ligt de stad op steenworp afstand van de grootste gordel van actieve vulkanen van Midden-Amerika. Hier zouden we de komende dagen nader kennis mee maken.

Na een lange en zware onderhandeling had Martin Dees namelijk zover gekregen om de volgende dag te gaan vulcano boarden. Vol goede moed begonnen we aan een pittige hike met het board op onze rug naar de top van de vulkaan waar we een eerste blik konden werpen op de afdaling. Toen bleek dat we door het hellingspercentage van +- 40% alleen de eerste meter konden zien en daarna de afgrond in leken te gaan storten sloeg de schrik Dees om het hart en als blikken konden doden had Martin nu tussen het as op de vulkaan gelegen.

Nadat de instructeur had uitgelegd hoe je de snelheid kon controleren bedaarden de gemoederen gelukkig wat en kon iedereen op zijn eigen tempo (Dees 0-20 km/h en Martin 50km/h) naar beneden schuiven/denderen.

Toen we weer veilig in Leon waren aangekomen schreven we ons met een gevoel van onoverwinnelijkheid meteen in voor een twee-daagse trekking op een andere vulkaan, de Telica. Dit gevoel verging ons echter snel toen we de volgende dag aan de 4,5 uur durende beklimming begonnen, met een backpack met het dubbele aantal kilo's van wat we normaal op onze rug droegen in 35 graden celcius. De woorden die Dees te binnen schieten als ze hieraan terugdenkt zijn: 'een hel, verschrikkelijk en het zwaarste wat ik ooit gedaan heb in mijn leven'.

Toen we eenmaal het kamp hadden opgeslagen aan de voet van de dampende krater en de zonsondergang bekeken, was de meeste pijn gelukkig snel vergeten. Maar toen we even later zelfs over het randje van de krater naar de lava stonden te kijken wisten we het zeker, dit was al het afzien dubbel en dwars waard. De volgende dag stonden we rond 5 uur op om nog een blik op de lava te werpen en de zonsopkomst te aanschouwen alvorens we na een goed ontbijt aan de terugtocht begonnen. Gebroken en smerig van top tot teen kwamen we weer in het hostel aan. Ondanks de ontberingen hadden we geen seconde spijt, wat een geweldige en unieke ervaring!

De overige tijd in Leon besteedden we aan culturele activiteiten. De twee musea hier waren even eigenaardig als interessant. Eerst werden we in het museum van de revolutie rondgeleid door een van de weinig overlevende strijders van de oppositie, op wie de revolutie duidelijk zijn sporen had nagelaten. Vervolgens werden we rondgeleid in het museum over de mythes en legenden van Nicaragua. Hoewel de gids claimde dat vrijwel alle tentoongestelde figuren door ofwel hemzelf of zijn familie in levende lijve waren gezien, konden wij ons toch niet aan de indruk onttrekken dat ze er hier een wat levendige fantasie op na houden. Zo kon de gids zonder blikken of blozen vertellen over een legendarische dame die s'nachts over straat zou zwerven met een lelijk gezicht, maar twee enorme uiers. Als ze vervolgens aandacht zou krijgen van mannen alleen om het feit dat ze deze twee bijzondere forse koplampen bezat nam ze ze mee naar huis om ze vervolgens tussen deze twee buitenproportionele jetsers tot de dood te wurgen. Dus..
Maar waar we misschien nog wel het meest van genoten was om s'avonds plaats te nemen op een bankje aan de rand van het grote plein van de kathedraal om te kijken hoe alle locals zich verzamelden en zich vermaakten met vliegeren, breakdance, eten en drinken of gewoon slap ouwehoeren.

Na 5 dagen was het weer tijd om te vertrekken en aan de lange reis te beginnen naar onze laatste bestemming in Nicaragua: Isla de Ometepe, een eiland midden in het meer van Granada met twee enorme vulkanen erop. Dit betekende vier verschillende bussen, een taxi, een ferry en al met al zo'n tien uur reizen. Ondanks dat alles zeer voorspoedig verliep werd het de laatste drie kilometer toch nog even spannend. Dit stuk moesten we namelijk lopend afleggen bij het invallen van de duisternis en zonder idee waar we precies moesten zijn. Toen we even later in het pikdonker op een glibberige modderweg een verkeerde afslag namen en ons midden in het bos bevonden, werd het Dees allemaal net wat te veel en begon ze plotseling driftig te stampvoeten door de modder. De krachttermen die hierop volgden zullen we jullie besparen, maar laten we het erop houden dat het zelfs de brulapen verschrikt deed opkijken vanuit hun boom. Gelukkig kwam alles goed toen we even later een vreemdeling te paard tegenkwamen die ons veilig naar het juiste pad tot ons hostel leidde.

Toen we hier de volgende morgen ontwaakten beseften we dat het ook dit keer niet voor niets was geweest. Ons hostel was een klein paradijs. We bevonden ons midden in het bos een paar honderd meter op een vulkaan. De apen slingerden vrolijk rond in de bomen boven onze dorm en het uitzicht over het meer was prachtig.
Van hieruit maakten we een hike richting de watervallen, een kayaktocht tussen schildpadden en kaaimannen in het mangrovebos en huurden we fietsen om het eiland en de natuurlijke waterbronnen te ontdekken. S'avonds werd aan alle gasten gezamenlijk om 7 uur het dagmenu uitgeserveerd (wat bijna compleet bereid was met verse ingrediënten uit eigen tuin), pils gedronken en bananagrams gespeeld.
De tijd vloog hier voorbij en voor we er erg in hadden zaten we al weer vijf dagen op het eiland en was het weer tijd om verder te gaan. Dit betekende dit keer een taxirit met 3 Britten en een schorpioen, maar verder een wat meer comfortabele reis met een lange afstand bus terug richting San Jose, Costa Rica.

Vanuit deze transporthup maakten we de oversteek naar de Caribische kust van Costa Rica, beginnend in het noordoosten in Tortuguero. Een klein dorpje in de mini amazone van Costa Rica, beroemd vanwege de duizenden schildpadden die hier jaarlijks hun eieren op het strand komen leggen. Hoewel de reis hoopvol begon toen we op weg naar het dorp met de watertaxi een 4 meter lange krokodil langs de waterkant zagen liggen, zetten onze wisselende verstandhouding met Costa Rica zich voort bij aankomst. Het schildpaddenseizoen bleek namelijk voorbij, en wat restte was een plaatsje overspoeld door toeristen waar kayak en boottochten gedaan konden worden voor 70 dollar per drie uur. Dit vonden we wat teveel van het goede en besloten daarom ons verblijf in te korten tot 2 nachten. Gelukkig deze dagen toch nog goed besteed in het National Park van Tortuguero, waar we ons geluk niet op konden met het spotten van wildlife. Toen Martin zelfs mieren en vliegen begon te fotograferen werd het tijd om het park te verlaten.

Ook de afgelopen vier weken hebben we weer een hoop leuke, interessante en bijzondere mensen ontmoet. Alleen daarover zouden we al een paginavullend verslag kunnen schrijven, maar we zullen ons beperken tot de hoogtepunten; naast opvallend veel Canadezen en een handjevol Nederlanders waren dat: Zoe en Scott (de Canadese versie van Steven Groen), die vrijwel alle overeenkomsten en verschillen tussen NL en Canada heeft onderzocht in de twee dagen die we samen optrokken. Stefan en Leonie uit Rotterdam die we overal tegenkwamen, zelfs op de top van de Telica vulkaan. Sylvia uit Zwitserland wie nogal veel weg had van die gezette vrouw uit de PLUS reclames. We hebben nog steeds medelijden met de gids die haar 2 uur door het mangrovebos moest peddelen. En tot slot Bryan uit wederom Canada, overdag een vrij rustige gozer maar s'avonds een bezeten bananagramspeler.

Als we nu net over de helft van onze Midden-Amerika trip de balans opmaken zijn we al aardig gewend aan de levensstijl hier. De rijst met bonen zijn als ontbijt zo gek nog niet (al wordt 3x per dag soms wat veel) en in het Spaans komen we langzaam maar zeker wat verder dan "ola supermercado." De lokale bevolking is over het algemeen super behulpzaam als we op zoek zijn naar de juiste weg, al kan het soms wat overweldigend zijn als de bus letterlijk wordt besprongen bij het binnenrijden van het station of als twee buschauffeurs elk aan een arm van Dees staan te trekken om haar hun bus in te krijgen.

Na een dag reizen zijn we nu 100 km zuidelijker aangekomen in het Caribische kustplaatsje Cahuita, waar helaas wederom nergens een computer te bekennen is. Foto's bij dit verslag volgen dus nog...!
Vanaf nu vervolgen we onze weg verder zuidwaarts langs de Caribische kust richting Panama, waar we ons duikbrevet willen gaan halen. En 15 december vertrekt ons vliegtuig richting Nieuw-Zeeland.

Dit was het weer voor deze keer! Dikke kus voor jullie allen!