Into the wild

Woensdagavond 17 december... Of was het nou dinsdagmorgen, of donderdagmiddag? Na een reis van +- 45 uur door 4 landen en 12 tijdzones waren we behoorlijk de kluts kwijt toen we in Nieuw-Zeeland aankwamen. Maargoed, geen tijd te verliezen, want binnen 4 dagen wilden we een mooie auto op de kop getikt hebben die ons de komende twee maanden over het zuider en noordereiland zou brengen. We raapten onszelf de volgende morgen dus maar bij elkaar en begonnen aan een lange zoektocht langs tal van websites, hostels en een backpackers carmarket. Omdat onze autokennis niet veel verder reikt dan "hij start of hij start niet" was het nog een behoorlijke opgave wat bruikbaars te vinden tussen het ruime aanbod.

Toch leken we al na twee uur op de ideale auto gestuit te zijn. Een vriendelijk en betrouwbaar ogend Frans/Duits stel had een familie-auto vakkundig omgebouwd tot een klein huis op wielen. Om ons niet te veel in de kaarten te laten kijken en wat van de prijs af te krijgen liepen we quasi geïnteresseerd wat om de auto heen en beloofden we later nog wel contact op te zullen nemen. Het plan was om op zijn vroegst toch pas na drie dagen een bod uit te brengen. Vol vertrouwen in onze tactiek begonnen we aan sightseeing in Christchurch, een stad in wederopbouw kunnen we wel zeggen. De aardbeving van 4 jaar geleden heeft de gehele binnenstad met de grond gelijk gemaakt en de nieuwbouw komt maar moeizaam op gang. Erg indrukwekkend.
De volgende morgen gingen we opgewekt op pad om te kijken of de prijs inderdaad al wat gezakt was. Het resultaat was overweldigend: de auto was de vorige avond nog verkocht aan iemand anders. Om op deze dwaze markt succes te hebben zouden we dus toch wat sneller moeten gaan handelen.

Gelukkig vonden we de volgende dag een 2e optie: een soortgelijke minivan van een vriendelijke Israëlische jongeman. Gelukkig liet zijn joodse handelsgeest hem even in de steek toen hij liet ontglippen dat over twee dagen zijn vlucht naar Thailand vertrok. Dag onderhandelingspositie. Hierna ging het snel en de volgende dag waren we voor een zacht prijsje de trotse eigenaar van een Nissan Prairie uit 1996.

Het had ook niet veel langer moeten duren want na 4 dagen waren we wel weer toe aan wat meer bewegingsvrijheid. We waren vanwege de hoge hostelprijzen in Christchurch namelijk weer teruggevallen op het ons vertrouwde AirBNB. En dit betekende dit keer met een Indische familie op 40 vierkante meter samenleven. Goedkoop en reuze gezellig, maar je kon je kont er niet keren zonder ergens een pot curry van tafel te stoten.

Met piepende banden reden we de volgende morgen onze vrijheid tegemoet. Dit bleek helaas niet door de snelheid te komen dus was een kleine pitstop bij de garage vereist voor de trip echt kon gaan beginnen. Maar ach, na deze laatste finetuning hadden we er in ieder geval alle vertrouwen in dat de auto de komende twee maanden niet uit elkaar zou vallen en we hem weer voor een redelijke prijs zouden kunnen verkopen...

Vanaf Christchurch begonnen we onze trip oostwaarts over de Banks Peninsula. Onze Nissan trotseerde zonder problemen de eerste heuvels en gravelroads en de speakers vulden de auto met een mooie surround sound van een van onze 5 nieuwe (op de gok) aangeschafte cd's. Helaas kwam deze er ook niet meer uit en pogingen daartoe hielpen ook de radio om zeep. Fijn, dat had die Israëlische knaap wel even mogen vertellen. Waarde auto -€50.

Zonder verdere problemen reden we het binnenland in richting de camping bij Mount Cook. Hier werden we s'morgens al vroeg gewekt door de zon die scherp reflecteerde op de gletsjerwand die zo'n 100 meter van de camping lag. Met het gerommel van lawines op de achtergrond begonnen we aan een populaire hike die ons langs besneeuwde bergtoppen leidde en eindigde bij een gletsjermeer waar de ijsschotsen voorbij dreven.

Vanuit dit Zwitserse Alpenlandschap stonden we 3 uur later verder zuidwaarts opeens weer met 23 graden aan het strand, en waanden we ons aan de Portugese kust. Dat dit land werkelijk alle landschappen van de wereld bezit, zouden we de komende weken nog vaak gaan ervaren.
Inmiddels was het alweer 24 december en hadden we een jarige in de groep. Dees bereikte de mooie leeftijd van 26 jaar. Plichtsgetrouw werkte Martin alle clichés af; "op naar de 30", "alweer ouder dan een kwart eeuw" en "we schelen nu opeens weer 2 jaar". Hierna kon het feest echt beginnen en werd er op een mooi terras in de zon getoast met een goed glas wijn en een flinke pils. Toen vervolgens alle verjaardagsberichtjes uit Nederland binnenstroomden maakte een geluksmomentje zich meester van Dees. Locatie: Moeraki, een pittoresk vissersdorpje.

Ook een kolonie yellow-eyed pinguïns hier niet ver vandaan was deze feestvreugde niet ontgaan. Geduldig poseerden ze voor de camera toen we daar s'avonds nog even een kijkje kwamen nemen. Al waren we deze vrolijk waggelende tweevoeters bijna voorbij gelopen omdat Martin ervan overtuigd was dat de eerste levensechte pinguïn die we tegenkwamen een camera/robot zou zijn. Zeker te lang naar 'Pinguins-spy in the huddle' gekeken..

De kerst ging verder een beetje aan ons voorbij. Hoewel het een bijzondere ervaring was om dit eens aan de andere kant van de wereld met lekker weer mee te maken was het vooral vervelend dat alle winkels dicht waren.

Tweede kerstdag (hier Boxing Day) kwam het dagelijks leven gelukkig langzaam weer op gang en huurden we halve mountainbikes om de eerste railwaytrack van het land te verkennen. Deze trail, wat voorheen een treinspoor was, bracht ons door het bekende Lord of the Rings landschap. In 35 graden 3 uur vals plat omhoog rijden met tegenwind viel niet mee, maar de uitzichten over het Nieuw-Zeelandse heuvellandschap waren fenomenaal. Op de terugweg naar Dunedin bleek dat wij niet de enige waren die last hadden van de hitte. Hoewel Martin normaal altijd al even zijn gas loslaat bij het passeren van wielrenners om hun fiets aan een korte inspectie te onderwerpen ging hij dit keer vol in de ankers toen hij een fietsmaat in moeilijkheden zag. De arme man was bijna bevangen door de hitte en propte dankbaar zijn fiets en Dees op ons bed achterin om zelf voorin plaats te nemen.

Om zijn dank te betuigen, en wellicht ook een beetje uit medelijden toen hij ontdekte dat we in dezelfde auto ook sliepen...., nodigde hij ons voor de volgende morgen uit voor een 5-sterren ontbijt in het beste restaurant van de stad aan zee. Dat hoef je twee hongerige reizigers geen twee keer te vragen! En dus zaten we de volgende morgen met uitzicht op de oceaan aan gepocheerde eieren te knabbelen. En alsof dat nog niet genoeg was nam David ons mee in zijn
BMW M3 voor een tour door Dunedin inclusief de zaterdagse Farmersmarket en als klap op de vuurpijl een bezoek aan de universiteit van Dunedin waar hij afdelingshoofd Economie is. Ondanks dat de uni dicht was voor de kerstvakantie, nam hij ons mee naar de bovenste verdieping voor een prachtig uitzicht over de stad. We gaan vaker lifters meenemen!

S'middags vervolgden we onze weg langs de zuidwestkust via de "Catlins" route. Door velen betiteld als de mooiste 150 kilometer weg van Nieuw-Zeeland. Het ontbrak inderdaad niet aan mooie stop/uitzichtpunten met fascinerende namen als 'Jacks Blowhole' en 'Nugget Point'. Helaas wel voor het eerst regen, waardoor we tot de ontdekking kwamen dat het rechterachterraam niet meer volledig dicht kon en het regenwater rustig de auto in sijpelde. We begonnen ons langzamerhand af te vragen hoeveel verborgen gebreken er nog aan het licht zouden komen. Waarde auto : -€150,-

Het einde van de Catlins betekent ook het einde van de oostkust en dus begonnen we aan de oversteek naar het westen. Om even wat bij te tanken na deze enerverende dag sloegen we halverwege op de route ons kamp op in Gore. Maar van uitrusten kwam hier weinig terecht.. Off all places waren we namelijk op het parkeerterrein van de plaatselijke countryclub terecht gekomen. Nu was dat nog niet zo erg, want nadat we lid waren geworden van de club werd ons ook een plekje aan de bar gegund en konden we genieten van hun spotgoedkope bier en wijn. Maar ze hadden ons niet verteld dat om 12 uur de hel los zou breken. De rugbyclub aan de overkant gaf een feestje dat tot in de vroege morgen de ramen in onze bus zou laten trillen.

Toen de volgende morgen ook de Woodchoppers vereniging om half 8 de bijlen begon te slijpen en de houtblokken te prepareren voor een wedstrijd houthakken die middag was de maat echt vol en reden we met gierende banden het dorp uit.

Een paar uur later arriveerden we in Te Anau, de hub van de regio Fiordland. Van hieruit kunnen de bekendste fjorden van het land worden bezocht, de Milford- en Doubtful Sound. Een kayaktocht langs deze magische sounds stond al lang hoog op ons verlanglijstje en ondanks de drukte was er gelukkig nog een plekje vrij twee dagen later op de 'Sunriser Classic' in Milford. Dit gaf ons mooi de gelegenheid om de volgende dag een van de vele 'great walks' van de regio te ontdekken. De hutten op deze meerdaagse trektochten zitten over het algemeen helaas al ruim een half jaar van te voren volgeboekt, maar met een beetje doorlopen kan je ook op 1 dag een hoop moois zien. Wij kozen 30 km van de Kepler track, 3,5 uur bergop door het bos en 45 min over de bergpas naar de eerste hut. Maar zoals de falsche fransman al zei die dezelfde route in 5 min met de helikopter aflegde: deze uitzichten zijn onbetaalbaar.

Toen we s'avonds moegestreden ons bedje opzochten maakten we kennis met een ander fenomeen van de westkust: sandflies en muggen. Een orkaan van gezoem zwelde aan toen we de campervan in stapten. Dees bedacht zich geen moment en maakte zich klaar voor de strijd. Een half uur van doffe dreunen en bloedspetters volgde. Eindstand: Dees-muggen 100-0. Waarde van onze bus -€300,-

Toen we s'morgens de slaap en de muggen uit onze ogen wreven kleedden we ons snel aan en raceten we naar Milford, waar we om half 8 al verwacht werden voor de kajaktocht. Eenmaal op het water doemden de immense fjorden voor ons op, magisch! Niet dat we hier heel lang rustig van konden genieten want door de opgestoken windkracht 6 zou het vandaag een 'Adventure' tocht worden volgens onze gids. Dat ze niet had overdreven ondervonden we toen we de baai uit peddelden en de golven en de wind vrij spel hadden op onze kajaks. Regelmatig schommelde onze boot gevaarlijk heen en weer en sloeg er een bak fris bergwater over het dek. Mede door Dees' ferme orders als navigator (die nu nog schijnen na te galmen tussen de sounds) bereikten we gelukkig 4 uur later heelhuids weer de kust en draaiden we onze armen weer op onze romp.

De dagen waren voorbij gevlogen en een blik op onze kalender leerde ons dat het alweer 30 december was. Hoogste tijd om ons in het feestgedruis te gaan mengen in Queenstown. We waren niet de enige met dit idee en toen we s'avonds aankwamen was er al geen vrije grasspriet meer te vinden op de campings in de wijde omtrek van de stad. Noodgedwongen verhuisden we naar het 30 kilometer verderop gelegen dorpje Arrowtown. Hier hadden ze voor het gemak tijdens de feestdagen een rugbyveld bij de camping betrokken en boden ze een busservice naar Queenstown aan. Ideaal, en toen ook oud-collega/mini-schnauzer Bryan en zijn vriendin Marcella zich bij ons voegden kon het feest gaan beginnen. Na een interessante rit met de partybus naar de stad klopten we aan op de deur van de eerste pub: "Passports please". Ja, dat hadden ze ons toch niet verteld, met een kopie namen ze geen genoegen en zonder was nog geen glaasje water te bestellen in de stad. Na een lange zoektocht in Midden-Amerika waardige regenbuien zat er niks anders op dan de taxi terug te pakken naar Arrowtown en leek de avond te eindigen in mineur. Maar niks bleek minder waar, ergens diep in de donkere straten van het dorpje brandde nog licht en klonk muziek.. Nadat we een voet over de drempel hadden gezet van dit cafe wisten we dat we nu zeker niet van de regen in de drup waren beland. Een kroeg bomvol locals en een liveband die vol overgave internationale en Nieuw-Zeelandse classics er doorheen stond te rammen. Een fantastische avond volgde en het nieuwe jaar werd ingeluid met heel wat pints/ginger beers/wijn, dancebattles inclusief koprollen en "the saw" en wat gebroken harten onder een aantal Nieuw-Zeelandse jongemannen toen we de aftocht bliezen. Dit vanwege de dames in onze groep welteverstaan!

Nieuwjaarsdag was traditiegetrouw een lekkere brakke dag. Ideaal voor wat frisbee golf in het park en een nieuwjaarsduik in het meer. Na nog een heerlijk diner van een kookclub-waardig niveau bereid door de schnauzers, namen we de volgende morgen weer afscheid van Brian en Marcella die verder zuidwaarts trokken. Wij besloten twee mountainbikes te huren om hier het '7 miles' bike park even verderop mee onveilig te gaan maken. Hier schoten we met een bloedgang over smalle paadjes langs diepe afgronden al slalommend tussen de bomen door. Vooral Martin kon er geen genoeg van krijgen en twee uur later had hij het halve bos omgeploegd en er een hobby bij. Maar ook Dees had de smaak aardig te pakken en trok het peloton even vol op een lint op de terugweg.

Na drie dagen hadden we Queenstown wel gezien en vervolgenden we onze weg naar het wat rustigere Wanaka. De setting is hier hetzelfde; een soort skidorpje aan een meer, omringt door schitterende bergen en naar het schijnt de mooiste vineyard van Nieuw-Zeeland. Het duurde dan ook niet lang voordat we ons melden voor de gratis tastings van het gehele assortiment. "Als ik mijn ogen dichtdoe is het hier net Groeneweg nummer 4" aldus Dees. Genietend van de zojuist aangeschafte Sauvignon Blanc keken we uit over de omgeving en kozen een berg uit om de volgende dag te gaan bedwingen. Dit werd de Rob Roy's Glacier walk met als eindpunt een spectaculair uitzicht op watervallen en de gletsjers waar op dat moment de lawines van af kwamen rollen. Enige minpunt was de hobbelige gravelroad van 30 km met diepe rivercrossings er naartoe, wellicht door de wijn van gister over het hoofd gezien(waarde auto -€200,-).

De volgende morgen werd Martin nog even losgelaten in het plaatselijke bike park en stapten we daarna weer in onze minivan op weg naar de volgende highlights van de westkust: de Fox en Frans Josef Glaciers. In een wat baldadige bui bekroop ons het idee dat het wel aardig zou zijn om met een helicopter op een van deze twee enorme ijsmassas te worden afgezet. Nadat er wat ingewikkelde formules op het budget waren losgelaten bleek dat er ergens nog wel een gaatje te vinden was en werd de daad bij het woord gevoegd. De weergoden waren ons gelukkig gunstig gezind en dus werden we de volgende middag met de "ice explorer" tour halverwege op de gletsjer gedropt. De gids, gewapend met een ijsbijl voorop, hakte het pad uit en twee uur lang werden we getrakteerd op schitterende ijsformaties en uitzichten. Een hoogtepunt in ons Nieuw-Zeeland avontuur tot dusver.

We hadden graag nog de fabelachtige waterspiegeling op Lake Matheson gezien, maar na drie dagen rond de gletsjers was er haast geen plek op ons lichaam meer te vinden waar de sandflies zich nog niet tegoed aan hadden gedaan en vluchtten we noordwaarts. Via de 'Pancake rocks' en 'Blowholes' in Punakaki reden we richting Nelson aan de noordkust van het zuidereiland. Nelson was een waar shopparadijs voor ons, waar we na 3 maanden reizen wel aan toe waren (lees; 3 shirts van Dees waren van de waslijn in Nicaragua gestolen en Martin draagt inmiddels 1 onderbroek per 2 dagen). Een knipbeurt, kleding bij een warenhuis a la Makro, een tent, sushi, loempia's en een vishengel?! later reden we tevreden naar de camping aan de Golden Bay. Nadat Martin half verstrikt in het visdraad er na 3 uur achterkwam dat zijn nieuwe hobby toch niet zo makkelijk was als hij dacht, liet hij zijn half opgetuigde hengel voor wat het was, en waagde hij zich aan het maken van een kampvuur onder de vloedlijn.

Na de zonsopkomst te hebben aanschouwd pakten we de bus weer in en vertrokken we naar het noordelijkste puntje van het noordereiland, Farewell Spit. We werden hier aardig gezandstraald door de stevige zuidwester, maar dit gaf de plek wel de sfeer die je er verwacht. Op de terugweg langs de Golden Bay zagen we langzaam het landschap opdoemen waar wij de komende drie dagen zouden gaan rondsjouwen, het Abel Tasman National Park. De Coastal track door dit park was zo ongeveer de enige Great walk die nog niet was volgeboekt en die kans lieten we ons natuurlijk niet ontglippen. Dus vertrokken we de volgende dag met eten, kookspullen en een tent op de rug voor drie dagen lopen en kamperen in de natuur. De prachtige uitzichtpunten en pittoreske baaitjes deed ons de kilo's op onze rug en de kilometers in onze benen vergeten. Om het Expeditie Robinson-gevoel compleet te maken werden we aan het eind van de route opgepikt door een boot en teruggebracht naar het beginpunt. Athans, bijna, we moesten nog zo'n 1,5 uur naar de auto lopen, wat de laatste loodjes erg zwaar maakten. We waren dan ook blij dat we bij de laatste proef op het eiland niet alleen immuniteit hadden gewonnen, maar ook een uur lang ongegeneerd schransen bij de Mac.

Na dit feestmaal trakteerden we onszelf nog op een goed fles wijn bij een kampvuur en vielen we moe maar voldaan in slaap in de achterbak van onze bus die op dat moment wel een viersterrenhotel leek.

Dit was alweer bijna het eind van onze trip op het zuidereiland, maar niet voordat we voorzien waren van mooie verhalen en tips voor het vervolg van onze reis van Hannie (tante van Martin) en Elske, met wie we hadden afgesproken in Motueka. Erg leuk om weer familie uit Nederland te zien na 4 maanden!

Deze laatste dagen hangen we wat rond in de Marlborough Sounds (het kleine broertje van de Milford) en Picton, vanwaar morgen onze ferry vertrekt naar Wellington.

In de volgende editie: Hoever zullen de verliezen op onze auto nog oplopen en kan deze überhaupt nog worden verkocht? Heeft Dees haar vliegangst overwonnen en gaat ze mee skydiven bij Lake Taupo? En zal Martin zijn hengel inmiddels opgetuigd hebben en de eerste vis aan de haak hebben geslagen?

Voor nu, fijn weekend!