Walking on a dream

"Whaia te matauranga hei oranga koutou" ("Seek after learning for the sake of your wellbeing") luidt een oude wijsheid van de Maori, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland. En toegegeven, ondanks alle fantastische avonturen die we al in dit land beleefd hebben, wisten we nog maar verdomd weinig van de cultuur en geschiedenis. Hoogste tijd om hier verandering in te gaan brengen en Wellington was hiervoor het ideale startpunt. In het nationale Te Papa museum namen we zoveel mogelijk van alle gratis geëxposeerde informatie tot ons, maar ons brein raakte maar niet verzadigd. De volgende voorbestemde reisdag veranderde daarom in een tour van culturele verrijking.

Eerste stop: het Rugbymuseum. Ondanks dat we hier in de zomer zijn, wanneer cricket de velden beheerst, ademt dit land rugby. De "All Blacks" zijn de nationale trots en ook wij liepen 2 uur later all haka'end het museum uit. Tweede stop: het National War museum. Sinds we hier rondreizen verbazen we ons al over de bijna Amerikaanse verering van oorlogsveteranen/slachtoffers, terwijl wij toch dachten dat die sympathieke kiwi's bij geen enkel internationaal conflict betrokken waren geweest. Het tegendeel bleek waar en op elk strijdtoneel sinds de Eerste Wereldoorlog waren de Nieuw-Zeelanders juist zeer gerespecteerde strijders. Stop drie: de slijterij, met een goede fles Nieuw-Zeelandse wijn werd al het voorgaande rustig overdacht en kon met een gerust hart de snode plannen voor de volgende dagen worden beraamd.

We waren namelijk opeens in Okahune beland en Martin wist in het informatiecentrum niet waar hij kijken moest terwijl hij gretig alle folders die hij kon vinden uit de rekken griste. Hier zouden we wel een paar dagen verblijven.. We begonnen met mountainbiken over de Old Coach Road, een oude paard en wagen route in de belangrijkste noord-zuid verbinding van het land. Dit warmde de benen lekker op voor de Tongariro Crossing een dag later, wat de mooiste 'day-walk' van het land wordt genoemd. Een gedurfde uitspraak gezien de adembenemende landschappen die we hier al tegen zijn gekomen. Maar we kunnen hier, na 8 uur door dit droomlandschap gelopen te hebben, alleen maar mee instemmen. Hier zat echt alles in; de beroemde Mount Doom uit Lord of the Rings, kristalheldere kratermeren, dampende vulkanen en in as bedolven afdalingen.
We besloten ons verblijf hier met een bezoek aan de hoogste berg van het Noordereiland, Mt Ruapehu, waar we met een stoeltjeslift op konden. Voor de kenners onder ons zagen we ook de vallei waar het Orc leger doorheen marcheerde naar de poorten van Mordor en Dean Wall waar Frodo en Sam ooit oog in oog kwamen te staan met Gollum, voordat we doorreden naar Taupo.

Taupo staat hier ongeveer synoniem voor skydiven en zodra we de stad binnenreden en de eerste parachutisten aan de horizon verschenen sloeg Dees de schrik om het hart. "We gaan nu of nooit!! Riep ze met de moed der wanhoop. Het was inmiddels al half 5 en tegen beter weten in racete Martin plankgas naar het vliegveld voordat ze zich zou bedenken. "We would like to go skidiving" wist Dees nog net met een bibberig stemmetje uit te brengen bij de balie. "Ok, right now?" "Yeah, sure" en binnen 20 minuten zaten we 4 kilometer boven de aarde aan twee wildvreemde mannen vastgesnoerd. Toen Martin Dees even later door het gat richting de aarde zag storten had ook hij niet zo'n grote mond meer en als een klein meisje tuimelde hij er achteraan. Klokslag half 6 zaten we alweer in de auto en waren we de ervaring van ons leven rijker. Wat een geweldig gevoel om met 200 km per uur door de lucht te scheren. En voor iedereen die twijfelt om dit ook te gaan doen, het valt achteraf allemaal best mee, of zoals Dees het verwoordde: "Ik vond de stoeltjeslift vanmorgen eigenlijk enger."

Met nog steeds een smile van oor tot oor werden we de volgende morgen wakker en besloten we tot wat rustigere sightseeing. In Taupo begint de geothermische zone van Nieuw-Zeeland wat tal van nieuwe bezienswaardigheden met zich mee brengt. Zo vonden we onszelf badend in natuurlijke hotpools bij de rivier en liepen we door het Craters of the Moon park langs pruttelende kraters en modderpoelen. Ook maakten we hier voor het eerst kennis met de rotte eieren geur die dit met zich mee brengt. Althans, de natuurlijke variant hiervan. Martin zijn slaapzak deed er na 5 weken niet veel voor onder.

Vanaf hier volgden we de geothermische highway verder noordwaarts richting Rotorua. Dit dorpje is het geothermische epicentrum. De grond kan hier overal onder je voeten openbarsten en van alle kanten komt de stoom je tegemoet. Onbewoonbaar gebied zul je denken. Maar de Maori zouden de Maori niet zijn als ze ook deze grillen van moeder natuur niet naar hun hand zouden kunnen zetten. In de Maori Village Whakarewarewa lieten ze ons zien hoe: stoom werd gebruikt om te koken, verse mais werd bereid in een kokende hotpool, gewassen werd er in een natuurlijk badhuis en dit alles werd natuurlijk tot in de perfectie commercieel uitgebuit. Niet veel later stonden we namelijk tussen 40 andere toeristen braaf mee te dansen bij de cultural performance van het dorp. Ja, hoogte en dieptepunten wisselen elkaar snel af hier op het Noordereiland.

Omdat Martin nu al dagenlang droomde over metersgrote forellen en hij s'nachts regelmatig aangevallen werd door zijn eigen hengel was het nu eindelijk tijd voor de langverwachte visdag. Een goede visstek vinden was opgave 1, de dichtstbijzijnde stroompjes waren al zo druk bezet door locals dat met onze viservaring de kans groter was een Maori aan de haak te slaan dan een forel. We besloten ons geluk daarom maar verderop te zoeken en nadat we het halve Noordereiland hadden gezien installeerden we ons enkele uren later aan een mooie rustige rivier net buiten Tauranga. De eerste worp was gelijk raak en de hengel boog gevaarlijk ver door bij het binnenhalen van de vangst, drie kilo riet. Het halfuur wat hierop volgde was een stukje Comedy Capers van de bovenste plank. De lijn zat afwisselend verstrikt in het riet en een boom en Martin was tot zijn onderbroek nat na enkele reddingsoperaties. En ook Dees hield het bijna niet meer droog terwijl ze dit tafereel vanaf 5 meter rustig gadesloeg.

Een illusie en heel wat visdraad armer verlieten we de Geothermische zone (terwijl de kenmerkende geur ons gek genoeg leek te achtervolgen) en koersten we richting de Bay of Plenty, zeg maar gerust Plenty of Tourists. Dit wordt de Gold Coast van Nieuw-Zeeland genoemd, wat hordes gepensioneerde zonaanbidders aantrekt en daarbij hadden ook de Kiwi's zelf een lang weekend. Dit werd dus of de hele dag zoeken naar een parkeerplek en een vrije zandkorrel of even snel de highlights afwerken en deze plek zo snel mogelijk weer verlaten. We kozen uiteraard voor optie 2; een kort bezoek aan Whakatane, Mount Maunganui opgerend voor een uitzicht over geheel Tauranga en een korte surfsessie.

Hiervandaan vervolgden we onze weg richting Matamata. Ooit een gemoedelijk nietszeggend dorpje, nu een nietszeggend toeristisch dorpje door de komst van het nabijgelegen Hobbiton. We waren na 6 weken in Nieuw-Zeeland al aardig in de Lord of the Rings sferen gekomen en dan mag een bezoek aan dit Hobbit dorp natuurlijk niet ontbreken. De hobbitholes van Frodo en zijn mannen in de Shire is de enige filmset die geheel in dezelfde staat is gebleven en dit is zelfs als je niet van de films houdt (Dees) een leuke ervaring! De gelijkenis van Martin met een hobbit ligt nu natuurlijk erg voor de hand, maar we zullen jullie de flauwe grappen besparen. Laten we het erop houden dat de portier hem gratis toegang verschafte na een blik op zijn harige voeten.

Na een goede English Ale in de Green Dragon ontvluchtten we de toeristische gekte van de afgelopen dagen om even tot onszelf te komen op het afgelegen Coromandel Peninsula. Dees was hier smorgens al vroeg in de weer om het dagprogramma samen te stellen en kondigde opgewekt aan: "Dit wordt mijn dag." "Huh, jouw dag?" vroeg Martin verbaasd "Wacht nou maar." zei Dees ongeduldig en even later begreep Martin wat ze bedoelde, we bevonden ons na een half uurtje rijden middenin de goudmijn regio van het land. Hier verkenden we pikdonkere tunnels van een oude mijn en keken we bij een 200 meter diepe nog werkende mijn urenlang gefascineerd hoe vrachtwagens vol steen (en misschien wat goud) tergend langzaam naar boven reden. "MIJNs inziens hebben we nu wel weer genoeg gezien." zei Martin tenslotte en vol verwachting reden we naar Cathedral Cove aan de kust. Dit was voor de Maori en onze buurvrouw op de camping namelijk een erg bijzondere plek: "Wat een magische omgeving, je kan er de energie echt voelen, maar alleen met helder weer." Dus... Voor ons werd het niet veel meer dan een door water en wind uitgesleten, weliswaar prachtig, stuk rots.

Onze camping grensde die avond hier net ver vandaan aan Hot Water Beach. Op dit strand kun je bij eb zelf je eigen spa pool graven op het strand door het warme water dat hier vanuit de grond omhoog komt. Rond half 9 was het zover en met Dees al zwijmelend over een romantische zonsondergang in ons eigen spa resort gingen we gewapend met een schep op pad. Naar een geschikte plek hoefden we niet lang te zoeken, het gebied waar het warme water omhoog komt werd duidelijk gemarkeerd door 100 andere toeristen die verwoed met hun voeten in het zand aan het wroeten waren alsof dit de laatste warme plek op aarde was. Gelaten voegden we ons bij hun en weinig romantiek, maar een hoop plezier om dit bizarre tafereel later, zochten we die avond ons bedje op.

Onze bus had ondertussen sinds onze aankomst op het noordereiland geen kik meer gegeven en dus durfden we ons de volgende dag een stukje op de gravelroads in het uiterste noorden van dit schiereiland te begeven. Bij toeval stuitten we hier op een mooie visspot waar gelukkig geen riet en bomen waren om de draad in verstrikt te laten raken. Na wat oefening wierpen we zelfs over de 5 meter uit en kon een verse Red Snapper toch niet lang uitblijven. Toch wel, na 5 soorten aas geprobeerd te hebben moesten we toch onverrichter zake weer naar huis.

De laatste dag op dit ongerepte schiereiland was letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt. Een straffe 4 uur durende klim naar de top van de Pinnacles. Wederom een route waar vroeger menig paard zijn hoeven op versleten heeft. De laatste meters moesten zelfs klauterend worden afgelegd, maar we zagen waar we het allemaal voor gedaan hadden. Op de top hadden we een overweldigend uitzicht op een dikke wolk die niet de intentie had zich te verplaatsen het komende uur. Maar ja, soms is de weg ernaar toe mooier dan het doel zelf of zoiets. Het goede weer van de afgelopen weken begon ons sowieso een beetje in de steek te laten, dus liepen we snel weer terug naar de auto en tuften we rustig verder naar de volgende bestemming; Raglan aan de westkust.

Hier worden kinderen gemaakt en geboren op een surfboard. De stad figureerde al in diverse surffilms en heeft de langste 'left hand point break' ter wereld. Dit werkte natuurlijk als een magneet op Martin, en hoewel het die dag allemaal niet zo spectaculair was konden er toch een paar degelijke golven worden gepakt.

Martin staat in Nederland, naast surfer, ook bekend als een notoire grotverkenner, en deze reputatie moest hij natuurlijk ook in Nieuw-Zeeland waarmaken. Hij trok er de volgende morgen dan ook in alle vroegte alleen op uit op zoek naar nieuwe grotjes. Al snel stuitte hij op een diepe, vochtige grot. De Waitoma caves, de enige plek in Nieuw-Zeeland waar je niet boven maar onder de grond kunt raften. In een oude autoband volgde hij met een groepje andere liefhebbers een stroompje zo'n 65 meter onder de grond. Onderweg werd er van watervallen afgesprongen, stalagmieten- en tieten bewonderd en in het pikdonker onder honderden glimwormen doorgevaren.

Door alle opwinding van de afgelopen dagen leek Martin bij terugkomst zelf wel een glimworm en dus was het de hoogste tijd om weer te vertrekken. Verder noordwaarts, boven Auckland, wachtte alweer het laatste stukje van dit prachtige land op ons, The Far North. Langzamerhand moest er zelfs alweer gedacht worden aan het verkopen van ons inmiddels geliefde campertje en zou er na onze avonturen van vorige maand toch echt weer wat waarde aan moeten worden toegevoegd. We reden daarnaast al weken rond met een gat in ons achterlicht, waardoor de auto niet door de eerstvolgende WOF (APK) keuring heen zou komen. Het maakte ons er niet geruster op dat de dealer ons terloops vertelde dat dit onderdeel alleen voor 500 dollar uit Japan kon overkomen. Maar goed, bij onze eerste stop in een van de weinige plaatsjes met meer dan 100 inwoners in dit gebied hadden we wat geluk. Een behulpzame monteur in Dargaville kon wel wat regelen voor ons (het achterlicht met een gat zou worden vervangen door een exemplaar met een scheur), we hoefden alleen maar 3 dagen in de buurt te blijven. Gelukkig was er wel het een en ander te beleven in de omgeving en ontdekten we de reusachtige Kairi bomen, nog wat Kauri bomen en een grote Kauri boom. Ja, je moet er wat voor over hebben om een nieuw kapot achterlicht te bemachtigen. Waarde auto +€100.

We waren hierdoor wel wat in tijdnood gekomen en onze auto had de grootste moeite ons moordende tempo bij te houden. Cape Reigna, 300 km naar het noorden waar de Tasmaanse en Pacifische Zee bij elkaar komen, wilden we namelijk niet missen en tussendoor moest ook nog even gesandboard worden in de duinen van 90 mile beach, een dagje worden gezeild bij de Bay of Islands en het laatste beetje cultuur worden opgesnoven bij de Waitangi Treaty Grounds. Uiteindelijk waren we weer bij Auckland aangekomen en van pure vermoeidheid spuugde onze auto opeens weer de cd uit die al 6 weken vastzat in de CD speler: +€50.

Nadat we ook de WOF succesvol doorstaan hadden (+€200) en de auto grondig hadden gereinigd (+€150) waren we vol vertrouwen dat we ons racemonster in de komende 7 dagen aan de volgende reiziger zouden kunnen slijten. Volgens onze eigen berekeningen was de auto zelfs meer waard geworden en voor 200 dollar meer dan de aankoopprijs stonden we met onze bus op dag 1 op de Auckland Car Fair. Toen hier na een uur nog 50 backpackers stonden met een soortgelijke auto in dezelfde prijsrange zakte de moed ons opeens snel in de schoenen. Na drie uur en nog geen 1 kijker later konden we ons weinig meer deprimerende plaatsen op aarde voorstellen en wisten we dat dit een lange week zou gaan worden. We schrikten echter op van een scherpe Duitse stem op nog geen meter afstand van onze auto: "WAS HABEN WIR HIER?" "Eine supergeile wagen, Friedrich." antwoordden we. Veel onderhandelen was er zelfs niet meer voor nodig en een half uur later klonk het "JA, Ich kaufe es! Met stomheid geslagen gaven we hem de hand en was het auf wiener schnitzel!

De daadwerkelijke transactie liep helaas wat stroever maar na drie dagen namen we dan echt afscheid van de bus en had dit hele avontuur ons al met al nog geen 200 euro gekost. Met opeens zeeën van tijd en een gevulde portemonnee hadden we onverwachts nog 5 dagen in Auckland en omgeving te besteden. Dit was ook geen straf en de laatste dagen vulden we o.a. met een bezoek aan Waiheke Island, Mission Beach, downtown Auckland en skypen met het thuisfront.

Met pijn in ons hart gaan we nu afscheid nemen van dit geweldige land en alle vriendelijke Kiwi's. Morgen vertrekt ons vliegtuig naar Australië en beginnen we aan een nieuw avontuur. In vier weken hopen we met een nieuwe bus (gehuurd dit keer) van Cairns naar Sydney te rijden.

Tot slot willen we jullie nog even bedanken voor alle reacties die we op onze verhalen ontvangen. We vinden het erg leuk dat het met net zoveel plezier gelezen wordt als wij het schrijven.

Cheers, mates!