Blowin' in the wind

Dwars door een stevige tropische regenbui stuiterden we de landingsbaan van Cairns op. Onze laatste vier weken in de Westerse beschaving zijn aangebroken. Maar voor we naar het verre Oosten vertrekken wacht ons eerst nog 5000 kilometer vers asfalt langs de oostkust van het reusachtige land Australië. De zee aan de linkerhand, de bergen rechts en remmen voor kangoeroes. Echt moeilijk kon het toch niet worden allemaal, in theorie dan natuurlijk..

Eerst maar eens een geschikte plek zien te vinden om het Great Barrier Reef op te gaan. De enorme oppervlakte van dit rif en de 200 touroperators in Cairns die ons er mee naartoe wilden nemen maakten het er niet gemakkelijker op. Na wat research besloten we naar het mooiste gedeelte, het Agricourn Reef, te gaan op 60 kilometer uit de kust van Port Douglas. We zouden alleen 3 dagen moeten wachten tot de wind op zee zou gaan liggen en de omstandigheden ideaal zouden zijn. Tijd genoeg dus om het tropische noorden te gaan verkennen.

De volgende morgen haalden we vol verwachting onze 'Budget Berth 2' op. Een nogal liefdeloze benaming voor deze fantastische Hippie Camper. Jazeker, die met dat mooie 'flower power' motief op de zijkant. Voor de èèn een afgetrapt en uitgeleefd busje met 300.000 km op de teller, voor de ander (ons) het Hilton op wielen. Een koelkast + wasbak achterin en een bed waarin we rechtop konden zitten. We konden ons geluk niet op. We stoften de platen van Johnny Cash, Bob Dylan en John Fogerty dus nog maar eens af en met het volume op 10 prakten we dit oude beestje in de eerste versnelling en vertrokken we noordwaarts richting het Daintree Forest.

We kwamen er al snel achter dat onze aanwezigheid in Australië niet onopgemerkt zou blijven. Al bij het binnenrijden van het eerste dorp werden we nagewezen en veelvuldig begroet met het bekende peaceteken. Niet veel latere werden we na een korte achtervolging met gillende sirene zelfs staande gehouden door de politie onder het mom van een blaastest. "Dit is gewoon een standaardprocedure die we bij zo veel mogelijk mensen doen, heeft verder niets met jullie opvallende auto te maken." Yeah, sure mate. Hij kon zijn teleurstelling maar moeilijk verbergen toen bleek dat deze twee hippies geen enorme joint aan het roken waren of 3 kilo wiet in het dashboardkastje hadden liggen.

Na al deze schermutselingen was het tijd om kennis te gaan maken met alle nieuwe fauna die dit land te bieden heeft. Te beginnen met een boottocht op de Daintree River waar we welkom werden geheten door de 5 meter lange krokodil Scarface en zijn vrienden. Hierna was het de beurt aan een ruim vier meter lange python die rustig lag te zonnebaden vlak langs het pad in het Mossman Gorge Park en niet veel later liepen we bijna in het web van een spin zo groot als een volwassen mannenhand. Je begrijpt dat we de eerste dagen onze bus s'nachts hermetisch gesloten hielden in de angst dat een van deze killers opeens naast ons wakker zou worden in bed. De laatste 'wacht'dag zagen we gelukkig wat meer onschuldige tropische verrassingen. Bij Lake Eacham kwamen we oa een boomkangaroe, een blackheaded snake en een mot met de spanwijdte van een halve meter tegen. Maar zijn lievelingsdier had Martin voor het laatst bewaard. Bij het diner stond hij oog in oog met 300 gram dood rund ingeklemd tussen twee broodjes, wat sla en een grote klodder saus - de meerdere malen tot beste ter wereld uitgeroepen burger in Mt. Molly.

Na drie dagen was het dan eindelijk tijd om de zee op te gaan en het wachten werd beloond. Een strakblauwe lucht en geen zuchtje wind zorgde voor ideale omstandigheden met een visibility van 15 meter onder water. Eenmaal op het reef werden we naar 3 verschillende locaties gebracht waar gedoken en gesnorkeld kon worden. En hier werd duidelijk dat dit gebied niet voor niets tot het werelderfgoed behoord. We werden getrakteerd op fantastische koraallandschappen en vissen met alle kleuren van de regenboog, zo'n mooie onderwaterwereld hadden we nog nooit gezien!

Eenmaal weer op de wal sprongen we in de bus en begonnen nu dan echt aan de tocht zuidwaarts. Via een tussenstop in het Paronella Park kwamen we aan in Townsville. Ons enige wapenfeit hier was een bezoek aan de eerste hulp. Bij nader inzien was het toch wat vreemd dat een van Martins oren zichzelf klaarde tijdens het duiken en sindsdien alleen nog met gebarentaal met hem te communiceren viel. Diagnose: gat in zijn trommelvlies en een oorinfectie. Gevolg: in Australië niet meer duiken, snorkelen en surfen en twee weken antibiotica. Het reef was het waard zullen we maar zeggen.

Terwijl ondertussen de cyclonen Marcia en Lam aardig huishielden hier in het noorden snakten wij naar een zuchtje wind. Misschien is de 40 graden overdag en 30 s'nachts met een luchtvochtigheid van tegen de 100% dan toch de reden dat veel reizigers deze regio mijden in deze tijd van het jaar. Vooral s'nachts verandert de bus hierdoor in een soort terrarium waarin wij als twee opgebaarde reptielen liggen te wachten tot het ochtend wordt zodat we weer met de airco aan kunnen gaan rijden.

Gelukkig stond er voor de volgende dag een zeiltrip in de Whitsundays gepland, wat een dag vol zeilen (motoren want wederom zonder wind), strand (Whitehaven, het witste zand ter wereld!) en snorkelen betekende. Naja, snorkelen, Martin sloeg het doktersadvies op dag 1 al in de wind waardoor hij spartelend aan 2 drijvers zijn duikbril een millimeter onder en zijn oor een millimeter boven water hield. Van een afstandje was het net een aangeschoten zeehond en daarmee gelijk de grootste bezienswaardigheid zowel onder als boven water. Het grauwe reef viel hier helaas wat tegen, of misschien waren we al teveel verwend door de Great Barrier.

Maar goed, dit alles was natuurlijk ook maar een opwarmertje voor de volgende dag: 24 februari, de volgende jarige in de groep! Het water liep Martin s'morgens al in de mond met een grote verjaardagssteak en wat liters pils in de kroegen van Rockhampton in het vooruitzicht. Het liep helaas allemaal wat anders. In onze plannen hadden we Marcia duidelijk onderschat bleek toen we in de buurt van Rockhampton kwamen. Al op 30 kilometer van de stad werden we geconfronteerd met het spoor van vernieling dat ze had achtergelaten. We moesten slalommen tussen alle omgewaaide bomen door die her en der verspreid op de weg lagen. Dit bleek pas het begin toen we de poorten van Rockhampton naderden. De mensen hadden het hier echt zwaar te verduren gehad. Hoewel de cycloon 4 dagen geleden over was gekomen lag de gehele stad nog steeds plat. Geen stroom, gesloten winkels en overal schade. Stil van al deze indrukken, voegden we ons teneergeslagen bij de lange rij voor de Burger King, een van de weinige plekken waar nog wel licht brandde. Om het feest compleet te maken, sliepen we die nacht onder een afdak bij het plaatselijke BP station. Een verjaardag om nooit te vergeten, dat zeker!

We hadden voor de volgende dag besloten maar verder zuidwaarts te rijden richting Bundaberg wat grotendeels gespaard was gebleven in al dit natuurgeweld. Hier kun je s'avonds in het nabijgelegen plaatsje Mon Repos getuige zijn van de eerste passen van pasgeboren schildpadjes. Als de nacht valt en de temperatuur daalt komen deze mini-turtles tot leven. Met de Australische Freek Vonk gingen we op pad om dit van dichtbij mee te maken. Hij had al wat voorwerk verricht en leidde onze groep naar een nest wat op dat moment aan het uitkomen was. Wat onwennig kropen 100 kleine schildpadjes uit het nest omhoog en begonnen aan een lange en zware tocht naar de zee. Haha, ja dat hadden ze gedacht! De wetenschap en de toerist willen ook wat. Behoedzaam werden ze allemaal door Freek gevangen en de twee gelukkige schildpadjes van vandaag gingen de groep rond en werden gelijk geconfronteerd met de grote boze mensen wereld. Iedereen wilde wel even over het schildje aaien van deze kleine monstertjes en het arme reptiel daarna uitvoerig fotograferen MET flits uiteraard. Volgens Freek kon het allemaal geen kwaad en we vertrouwen maar op zijn deskundigheid in deze, maar wij vroegen ons toch af of deze twee babys van voor nog wisten dat ze van achter een schildpad waren. Uiteindelijk werden ze allemaal netjes weer op het strand gezet en kropen ze door onze benen langzaam naar de zee.

Hierna was het tijd om wat kilometers te gaan maken, we waren nog meer dan 1000 km van Sydney verwijderd en de klok tikte door. Na de vele uren achter het stuur was het in Hervey Bay wel weer tijd voor wat actie. "He vriend, is die catamaran hier op het strand ook te huur?" "Ja hoor, heb je wat ervaring?" "Uuuh ja een jaar of 5(10) geleden wel eens gedaan." "Oké neem maar mee." En met Dees als fokkenist en Martin aan het roer scheerden we niet veel later door de baai. En hoewel het personeel toegaf eerst de adem in te hebben gehouden of dat allemaal wel goed zou gaan vroegen ze ons na een half uurtje om vlak voor het strand langs te varen en te figureren in de promotiefilm voor het bedrijf, heerlijk.

Tijdens het varen hadden we al een glimp opgevangen van onze speeltuin voor de volgende dag, een 40 vierkante kilometer grote zandbak hier voor de kust, Frazer Island. Hier mochten we tegen een niet geringe vergoeding een dag overheen blazen met een enorme 4 wheel drive. Een jongensdroom natuurlijk en in alle vroegte stonden we de volgende morgen dan ook al te wachten op de boot die ons naar het eiland zou brengen. Ongeduldig speurden we de horizon af maar veel meer dan een paar jolige zeemeeuwen waren daar niet te bekennen. Ja, daar sta je dan met je goede gedrag om kwart over 6 s'morgens. Wat bleek, ze hadden ons de brochure van 5 jaar geleden gegeven toen de haven nog 30 kilometer naar het noorden lag. Toen we daarna ook nog tot de ontdekking kwamen dat de volgende boot pas 2,5 uur later zou vertrekken was het moraal behoorlijk gedaald.

Maar toen we eenmaal op het eiland waren aangekomen en onze reusachtige Landcruiser zagen staan zat de stemming er al snel weer in. Een indrukwekkend aantal paarden stond ongeduldig te trappelen onder de motorkap en na een korte uitleg scheurden we dan ook snel de zandpaden op. Dit was even wat anders dan alle kilometers vlak asfalt die we tot dan toe versleten hadden. In opperste concentratie manoeuvreerde Martin het bakbeest door metersdiep los zand en over gevaarlijk hoge rotsblokken. Maar na drie uur probleemloos over het strand geragd te hebben werd een lullige rotonde ons fataal. Krak krak boink boink klonk het terwijl het linkervoorwiel plotseling blokkeerde. Het stukje van de uitleg waarin werd verteld dat je deze auto's pas op het zand in 4wd mag zetten hadden we blijkbaar gemist en dan is een lullig bochtje met 10km/h al genoeg om de hele vooras de soep in te draaien. Onze verhuurder was gelukkig de lulligste niet en kwam ons een nieuw exemplaar brengen om onze weg te vervolgen. Met de grootst mogelijke voorzichtigheid stuurden we naar Lake Makkenzie en uiteindelijk terug naar de haven waar ons het verlossende oordeel wachtte. Hoeveel zou dit foutje ons gaan kosten? Normaal 800 dollar volgens het bedrijf 'maar als ik net doe alsof ik niet gehoord heb dat dit op het asfalt gebeurd is kan je gaan'. Sympathieke gasten toch die Aussies, en voor ze zich konden bedenken pakten we de boot terug naar het vaste land en stapten we weer in onze eigen veilige bus.

Die bracht ons de volgende dag naar het Noosa National Park waar we rustig konden bijkomen van al het voorgaande en voor het eerst twee koala's hoog in de bomen spotte. Hierna verlieten we de kust even om èèn van de Glasshouse Mountains te beklimmen. Erg mooi en een welkome afwisseling in de vele kilometers kustlijn die we tot dan toe gezien hadden. s'Middags brachten we een bliksembezoek aan Brisbane, een aardige stad, maar wie heeft het parkeertarief van 30 dollar per uur verzonnen??

Om dit wat te compenseren zochten we s'avonds maar een gratis camping/parkeerplaats op. Terwijl we daar gevlucht voor de muggen in onze bus lagen werd er opeens op de deur geklopt. Wie zou dat nou nog zijn op dit tijdstip vroegen we ons af. Johnny en tien andere vriendelijke Christenen die normaal de daklozen op deze parkeerplaats verzorgen was het antwoord. Ook wij zagen er blijkbaar onverzorgd genoeg uit om voor deze behandeling in aanmerking te komen en niet veel later werd onze koelbox volgeladen met heerlijke donuts, croissants, druiven en eieren. Na wat sterke verhalen en (tevergeefse) pogingen ons te bekeren vervolgden we onze nachtrust. Een paar uur later meldde de volgende bezoeker zich al. In alle vroegte stond oom agent rustig te kijken hoe Martin zijn brandslang stond af te kloppen om ons daarna te vertellen dat je hier niet mag kamperen. Maar hij vond het allemaal prima en nog voor het wildplassen, nog voor het kamperen ontvingen we een boete. Zou dit dan misschien toch een teken van boven zijn om ons vrome gedrag van de afgelopen weken te belonen??

Maar pas toen we een paar uur later de Goldcoast binnenreden wisten we zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Vliegtuigen vliegen hier af en aan om hordes toeristen af te zetten in de vele badplaatsen bij prachtige stranden en fantastische surfgolven. Ook wij konden de verleiding niet weerstaan en pakten hier wat uurtjes strand mee.

Via het Springbrook National Park waar we een prachtige hike achter watervallen langs gedaan hebben, kwamen we aan in Byron Bay. Hier stalen een groep dolfijnen en surfers om de beurt de show in de imposante golven die op de kust af rolden, prachtig.

Die Aussies zijn dan misschien een stel ruige gasten, maar een koalabeer laat iedereen smelten bewees het koala ziekenhuis de volgende dag. Hier kan je serieuze mannen met baarden vertederend horen praten over deze schattige pluizebollen alsof het hun eigen kinderen betreft. Maar ook wij vielen als een blok voor de lieve beestjes. Het scheelde niet veel of Dees was over het hek geklommen om haar bijna blinde lievelingskoala een lekkere aai over zijn bol te geven.

Hierna zetten we koers richting de Blue Mountains, 50 kilometer boven Sydney. Toen we ons kamp hadden opgeslagen op een van deze bergen en aan een goede Chardonnay zaten te nippen werd de rust opeens wreed verstoord. We waren middenin de jaarlijkse bijeenkomst van Highliners (soort koorddansen tussen bomen in de bergen) terecht gekomen. Maar helemaal geen verkeerde lui en het scheelde niet veel of wij hadden onszelf de volgende dag ook op de wiebelende touwen begeven. Het was dat we ook nog wel wat van de omgeving wilden zien en die middag nog even 850 km moesten rijden naar Melbourne. Ja, een half jaar geleden hadden we onszelf ook nog voor gek verklaard. Tegenwoordig halen we onze schouders op voor zulke afstanden.

Melbourne, een sportstad bij uitstek. En hoewel wij er net waren na de Australian Open en voor de Grandprix was er genoeg te beleven. Op de rivier midden in de stad was een Wakeboard competitie gaande en in het skatepark verderop trotseerden een groep waaghalzen op kleine stepjes de zwaartekracht bij de regionale kampioenschappen. En ook s'avonds bruist de stad van het leven. Het was lastig kiezen tussen de vele leuke cafés om ons vol te kunnen gieten nu Martin zijn antibiotica kuur eindelijk voorbij was. Al met al de extra kilometers in de auto zeker waard.

Daarbij komt dat dit ook de uitvalsbasis is voor de Great Ocean Road en dit wilden we natuurlijk ook niet missen. Een mooie snelweg slingert hier langs indrukwekkende uitzichten en duizelingwekkende kliffen. Hoogtepunt zijn toch wel de 12 apostelen, in werkelijkheid 8 grote stenen in de zee, maar toch erg bijzonder. Ook erg toeristisch en daarmee onze duurste camping tot nu toe. 55 dollar voor twee vierkante meter gras is geen afzetten meer, dit was gewoon beroving van twee arme reizigers. Onze buren wisten gelukkig wel hoe we op te vrolijken waren: "Wanna join us for a beer at the fire, mate?" Deze gastvrije Aussies beschikten naast heel wat corona's en Merlot ook nog eens over een ruime kennis van Bali, onze volgende bestemming. En terwijl buurvrouw Brie de brie aansneed (ja, echt gebeurd) maakten ze ons lekker met verhalen over kristalheldere wateren, perfecte surfgolven en de mysterieuze masseuse PingPong.

Na de Great Ocean Road begonnen we aan de lange terugtocht naar Sydney. Geen noemenswaardige hoogtepunten dit gedeelte maar we wilden onze Aussie Roadtrip toch in stijl afsluiten. De laatste nacht in onze campervan sliepen we daarom midden in de natuur op een camping waar meer kangoeroes dan mensen waren. Skippy en zijn kameraden sprongen hier voor de campers langs alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Tot slot, Sydney. Wat een geweldige stad! We begonnen de vrijdagavond in het Olympic Park voor een potje Australian Football. Terug in de stad stuitten we bij toeval op de Australische versie van de Get Back. Net als in Nederland kan dat natuurijk nooit lang goed gaan. Nadat Dees de DJ op dr hand had gekregen stond heel de tent te swingen op 'Johnny be good' en 'Play that funky music'! Niet veel later werd ze over de schouder gegooid en hadden we er een tiental Australische vrienden bij.

Het fameuze Bondi Beach leende zich de volgende dag uitstekend voor lekker uitbrakken en een verfrissende duik. We besloten ons bezoek hier met een avondwandeling over de Harbour Bridge. Terwijl we met uitzicht over een prachtig verlicht Operahouse en de skyline van de stad terug dachten aan alle belevenissen hier werd er midden op het water plotseling vuurwerk afgeschoten. Wat een mooie afsluiting van deze 4 fantastische weken en dit verhaal.

Nu op naar Bali, waar we over twee weken Hélène en Ben mogen verwelkomen.

Tot de volgende keer!